YARASA İLE GELİNCİK (NAZIM HİKMET)

Ver etti kendini, daldı bir yarasa,

Bir gelinciğin yuvasına.

Bu gelincik düşmandı farelere,

Saldırdı yarasanın üzerine,

onu yiyecek:

“—Gözüme görünmekten korkmuyorsunuz demek!

Ben neler çektim elinden sizinkilerin.

Evet, siz faresiniz, ben nasıl gelinciksem...”

Yarasa cevap verdi sersem sersem:

“—Yanılıyorsunuz zannedersem,

Ben mi fareyim? Aman Gelincik Hanım!

Size bunu mahsustan söylemişler canım.

Ben bir kuşum inanmazsanız eğer,

İşte bakın kanatlarım var.

Yaşasın KANATLILAR!..”

Bu ispat, bu sözler

yabana atılır gibi değildi.

Çekilip gitmesine izin verildi.

İki gün sonra, bizimki yolu şaşırdı yine,

Fakat daldı bu sefer

kuşlara düşman bir gelinciğin evine.

Yaklaşıktı demektir ömrünün sonu.

Evin hanımı uzattı uzun burnunu,

hani yarasa,

şu sözlerle feryada başlamasa,

kuş olduğu için yiyecekti onu:

“— Bana bir iyice baksanıza, canım.

Ben nasıl kuş sayılırım?

Tüylü olurdum kuş olsaydım eğer.

Ben fareyim. YAŞASIN FARELER!..

Kahretsin kedileri Jüpiter!..”

Bu sözler de tam yerini buldu:

Canını iki kere kurtarmış oldu.

Her tehlikeden sıyrılmanın bir yolu var.

Hani, tevekkeli değil, bağırmışlar:

“YAŞASIN, AMA KİM YAŞASIN, BELLİ DEĞİL!..”

Eveet, Nazım Hikmet'in “La Fontaine’den Masallar” adlı kitabında böyle anlatılır “Yarasa ile Gelincik” masalı.

Masal deyip geçmeyin, masalların da vardır kıssası...