KOFTİ EFELER

            Bir zamanlar Denizli ve çevresinde, “Kofti efeler” varmış… Bu efelerden biri, akşamüzeri homurdana homurdana meyhaneye gitmiş. Meyhaneci hin oğlu hin hemen garsona seslenmiş:

• Efeme bir rakı ver!,

Sonra yanına yaklaşmış:

• Hayrola efem ne oldu?

Efe, elinin tersiyle bıyıklarını sıvazlayıp, umursamadan,

• Hiç canım! Yolda iki herifi kafa kafaya vurup, hakladım!

Meyhaneci cin fırsat bu fırsat garsona seslenmiş:

• Efeme bir rakı!

Efe ikinci rakıdan sonra coşmuş:

• Yolda dört herifle kapıştım, dördünü de hakladım!

Meyhaneci yine garsona bağırmış:

• Ver efeme bir rakı!

Her rakı gelişinde efenin kafa kafaya vurup bayılttığı insan sayısı dörtten sekize,

sekizden on altıya çıkmış. Meyhaneci rakı ısmarlıyor, efe rakının hakkını veriyor!

            Lakin sonuna doğru iş o hale gelmiş ki, “Kofti efe” bile dayanamamış… Meyhaneci, “Oğlum ver efeme bir rakı!” deyince Kofti efe parlamış:

• Len yetti gari bütün memleketi bana mı kırdıracan?

Kıssadan hisse.

Şimdi lafın kısası şu:

Kim ne derse desin şu an ülkemin içinde bulunduğu durumun nedeni, “Kofti Efelerin” çokluğundandır!

Siyaset arenasındaki meydan okumaları görmüyor musunuz?

Neyse, az gittik uz gittik ve sohbetimizin sonuna geldik diyerek sözümüzü F. Hüsnü Dağlarca’nın bir şiiri ile noktalayalım:

“Traktörü büyük batağa saplanmıştı ağanın

45 öküz halat malat

Çektiler kurtardılar

***

Yıllar sonra

Traktörü yine batağa saplandı ağanın

55 öküz halat malat çekemediler kurtaramadılar

***

Dün dünmüş, bugün bugünmüş

Düşündü güngörmüş çiftçiler

Daha çok öküzün daha çok iş yaptığını

***

Neden, diye düşündü köylüler

Buldular sonunda

Ülkenin düştüğünü, öküzlüğün bile düştüğünü.”

Esen kalın.