HAYIRDA HAYIR VARDIR

            Kralın biri yakın arkadaşıyla ava çıkar. Av esnasında kralın arkadaşı tüfekleri dolduruyor, krala veriyor, kral da ateş ediyormuş. Aksilik bu ya , arkadaşı tüfeklerden birini doldururken bir hata yapar ve kral bu tüfekle ateş ederken, tüfeğin geriye tepmesi neticesinde kralın baş parmağı kopar.

            Hikaye bu ya, kralın bu arkadaşının her oluşumdan sonra, “Bunda da bir HAYIR var” deme alışkanlığı varmış.

            Kralın parmağı kopunca da, “Kralım, bunda bir HAYIR var!” deyivermiş.

            Kral, “Bunda Hayır filan yok! Görmüyor musun parmağım koptu?” diyerek, o öfkeyle arkadaşını zindana attırır.

            Aradan epey bir zaman geçer, kral yine avlanmaya çıkar. Bu kez kral ve arkadaşları yamyamların eline düşer. Yamyamlar, odunların ortasına diktikleri direklere kral ve adamlarını bağlayıp, bir güzel pişirip kendilerine ziyafet çekeceklerdir.

            Yalnız bu yamyamlar kabilesinin bir uzvu eksik olan canlıyı yememe gibi batıl inançları varmış. İşte bu nedenle bizim kralı serbest bırakmışlar.

            Kral sarayına döndüğünde kurtuluşunun kopuk parmağı sayesinde gerçekleştiğini anlayarak, onca yıllık arkadaşına reva gördüğü zindan olayından pişmanlık duymuş. Hemen zindana koşmuş ve arkadaşına başından geçenleri anlatarak; “Parmağımın kopmasında gerçekten bir “HAYIR” varmış. Seni bu kadar uzun süre zindanda tutuğum için özür diliyorum.”

            Arkadaşı, “Bunda da bir ‘hayır’ var” demiş. “Ne diyorsun Allah aşkına” diye hayretle bağıran kral, “Ben bir arkadaşımı yıllarca zindanda tuttum. Bunun neresinde ‘hayır’ var?”

            Arkadaşı, “Düşünsene, ben zindanda olmasaydım, seninle birlikte avda olurdum, değil mi? Ve sonrasını düşünsene!!!”

            ***

            Kıssadan hisse diyelim. Biz sadece bir zamanlar okuduğumuz “Sessiz Düş” kitabından aklımızda kaldığı kadarıyla bu öyküyü aktardık. Ve sözümüzü Rahmetli Aziz Nesin’in Meddah geleneğine uygun sözlerinden bir bölümle “Anlayanlara” diyerek noktalayalım.

            “Arif olur ki,

            Leb demeden leblebiyi anlar.

            Hödük ise odur ki,

            Sen, bayram haftası desen,

            O, mangal tahtası, anlar.

            Biz söyleriz.

            Gerisi, sizin izanınıza kalmıştır!”