DÖRT MUM

Dört mum yavaşça yanıyordu. Ortam çok sessizde, konuşmalar duyuluyordu.

İlki konuştu: “Ben BARIŞIM. Hiç kimse benim yanık kalmamı sağlamaya çalışmıyor. İnanıyorum ki söneceğim.”

Alevi azaldı ve söndü.

İkinci konuştu:

Ben İNANCIM. Neredeyse herkes, beni artık gerekli görmüyor. O nedenle daha fazla yanık kalmama hiç gerek yok.”

Konuşmasını bitirdi ve söndü.

Üçüncü mum da:

“Ben SEVGİM. Yanık kalmak için gücüm yok. İnsanlar beni bir kenara bıraktı ve önemimi anlamadı. Kendilerine en yakın olanları bile unuttular.”

Dedi ve oda söndü.

Ansızın bir çocuk odaya girdi ve üç mumun yanmadığını gördü.

Neden yanmıyorsunuz? Sizlerin sonuna kadar yanmanız gerekir.” dedi ve ağlamaya başladı.

Dördüncü mum, çocuğa döndü ve:

“Korkma, ben hala yanıyorum. Diğer mumları yeniden yakabiliriz. Çünkü ben UMUDUM” dedi. Parlayan gözlerle çocuk, “UMUT” mumunu aldı ve diğer mumları tekrar yaktı.

Öykü, Cengiz Erşahin’in bir kitabından alınmıştır.

Zamanımız dünyasında her türlü kirliliğin yaşamsal sorunları arttırdığı bir dönemde, kıssadan hisse diyerek, ne olursa olsun “umut” mumuna sarılmanızı ve onu söndürmemenizi hatırlatmak istedim. UMUDUN alevi yaşamınızdan hiç eksilmesin. Ve her birimiz UMUDU, İNANCI, BARIŞ VE SEVGİYİ sürdürelim. Esenlikle kalın.