BÜYÜK İKİ LAF

            Nasreddin Hoca’ya “Büyük bir laf et!” demişler. Hoca da, “DEVE” demiş. Bizim yörede büyük laf mıdır değil midir bilmiyorum ama duyu organımızın algılamasına bakılırsa, “Büyük lokma yut büyük laf etme!” derler.

            Bizim hocaya gelince bu lafıyla ne demek istemiş, hangi gülünç tarafıyla dalga geçmiş bunları ben bilemem. Aslında karıştırmak da istemem. Zira altından başka şeyler çıkabilir bu “deve” sözcüğünün…

            Velakin hakikaten bazı laflar büyüktür. Bazı lafların büyüklüğü ise korkunçluğundan gelir.

            Nazım Hikmet bir yazısında büyük laf deyince, “Kardeşim” kelimesini örnek göstermiş. Sonra da bunu Arapça bir sözcük olan “vallahi” kelimesini ekleyin sonunda görün bu kelimelerin kuvvetini diye salık vermiş.

            Gerçekten güncel hayatımızda bu iki sözcüğün birleşimleriyle korkunçluğu ile her zaman karşılaşıyoruz. Bana göre bu iki sözcük korkunç olduğu kadar büyük laf da sayılmaz mı?

            Örneğin, ekonomik olarak sıkıntı içerisindeyiz. Paralı dostlardan birine gidersiniz, “Sıkıntı içerisindeyim. Bana hiç olmazsa birkaç aylığına şu kadar…” o derhal sözünüzü keser, “ Vallahi kardeşim…” der. Cümlenin sonunu dinlemeye gerek var mı? Bu iki kelime size her şeyi anlatır…

            Çoluk çocuğunuzu türlü zahmetler çekerek okutuyorsunuz. Üniversite biter ama işsizliğin sonu gelmez. Yakından tanıdığınız aynı partiden olmanın avantajı ile belediye başkanına gidersiniz, “Başkanım oğlum falan üniversiteyi bitirdi. Acaba iş konusunda bana yardımcı olamaz mısınız? Başkan da, “Vallah kardeşim…” der. Cümlenin sonunu hiç dinlemeyin. Malum…

Daha misal getireyim mi? İstemez…Zaten “VALLAHİ KARDEŞİM” kelimelerinin korkunçluğunu, büyüklüğünü ülke insanımın çoğu bilir. Bilmeyenlere ise anlatmak mümkün değildir…

            Not: Nazım’ın 03.09.1931 tarihli yazısından esinlenilerek yazılmıştır.