MANEVÎ HUZUR

Uzandım bir kumsala seyrettim, semâları. Arş-a çıkan deryâları dinledim. Yüreğimi dağlayan nidâları,kalbimde can bulan sevdâları, gölgesinde filizlenerek düşlediğim nice umutları aradım. Hayata dip bucak sarılan buğday başak tarlaları gibi büyüyen  anıları. Sıla yüklü bir meltem rüzgârında savrulan sedâları. Hicran yüklü gönüllere hitap eden edâları. Mahzun gönülleri fetheden sevdâları. Yüreğime nükseden  ruhuma yagâne dokunan mısraları. Özlemler biriktirdim kalbime inci taneleri gibi döşedim. Gönlümün sereyânında gizlenen ilâhi âşkın her tohumunu serptim toprağıma. verimli gül bahçemde filizlenerek kök salan sevgim; hiç bitmek tükenmek bilmeyen bir yolda ilerliyordu.

       Günlerden bir gün; günün ışıması ile beraber kardeşim gökyüzü kadar berrak mavi renkli elbisesini giymiş, ona çok yakışan şalını örtmüş, hazırlanmıştı. Heyecan içerisinde çok sevdiğim bir Allah dostunu görmek için, babamın gelmesini sabırsızlıkla bekliyordu. Birlikte gitmeyi planlamışlardı. O kadar ısrar etmeme rağmen, annem gelemediği  için babam beni götürmemişti. Buna çok üzülmüştüm.  içimdeki ses susmuyor,bunun altında bir şey yatıyor diye haykırıyordu. Ve her defasında nedense mahrum kaldığımı düşünüyordum. Babama, kardeşime çok özeniyor ve gitmek için Allah’a duâlar ediyordum. Annem hastaydı şifa bulsun diye ona duâ ediyordum.

    Yüzünü görmek hiç nâsip olmamıştı. Sadece ismiyle etmiş olduğu kelâmlarla biliyordum Allah dostunu;eş,dosttan, kardeşimden, bilhâssa babamdan duyuyordum nasıl bir insan olduğunu. Maneviyatın eşsiz güzelliklerini erişebilmek için, onu görmeyi o kadar çok arzulamıştı ki  yüreğim. Kendi saat yörüngemde dönüp duruyordum. Hayatın bana sunduğu imkân ve olanaklar kısıtlıydı. Böyle kabul ettim desem de kalbim başka aklım başka konuşuyordu. Her defasında kalbime söz geçirmeye çalışıyordum. “Vardır bunda da bir hikmet ilâhi” diyordum.

     Bir defasında babamı karşıma aldım  gözyaşlarım sel gibi akarken;“ Baba neden beni  götürmüyorsun benim de görmeye hakkım var ”dedim. Babam: Kızım biliyorsun annen yaşlı ve hasta onun sana ihtiyacı var.Ve anne hakkı ödenmez. ”Deyince susuyor  tüm kelimeler... Boğazımda düğümleniyor hiçbir şey söyleyemiyordum. Sadece gittikleri sohbetten nasıl haz duyduklarını ikisi anlatırken; yüreğimde hüzün bulutları kol geziyordu. Öyle çok duâ ediyordum ki Rabbime. Bir gün bana da nâsip olsun diye ismini duyduğum  her zaman gönlümde güller açardı.  Bir sabah seherinde ezan sesine uyandım.” Ezanlar okunuyor Rabbim namaza davet ediyor hadi bakalım kalk namazını eda et” dedim kendime. Sonra içeriden sesler duydum, merak ederek “Hayrolsun sabah sabah neler oluyor baba” dedim.

    Babamın gözleri dolmuş ve konuşamıyordu. “Israrla neler oluyor kötü bir şey yok inşallah” dedim Babam: kızım çok sevdiğin Allah dostu vardı ya,ismini bile duyduğunda için dolup taşıyordu. Dikkatle babamı dinliyordum çok merak etmiştim. İşte o Allah dostu fâni âlemden ebedî âleme göç etmiş, Rahmân-ı rabb’ime kavuşmuş” Dedi. Elim ayağım birbirine karışmış bir vaziyette,gözyaşları sel olmuş hüzün yaprakları önüme serilmiş bir halde buldum kendimi. Babama sitem ettim “çok zor değildi baba bir gün beni onun yanına götürebilirdin, belki çok yakınında olamazdım ama uzaktan da olsa onu görebilirdim” dedim. Ve namazımı edâ ettikten sonra duâlar ettim. Ardına biraz uzanmıştım öylece uyuya kalmışım. Bir rûya gördüm her yer kalabalık insanlar sicim sicim adeta yağıyordu. Bulunduğumuz yerde herkes ağlıyor,  hüzünlü ailemden herkes oradaydı  Ben Allah dostunun nur içinde yattığı yerdeydim. Çok şaşkındım,herkes bir işin ucundan tutuyor, cenaze için koşturuyordu.  O sadece benimle konuşmuştu. Yüzüne baktım ve sadece onu dinledim. Söylediği tek bir cümle vardı. “Sabret kızım sabret olur mu? sakın sabrını bırakma,her şeyin zamanı var sen sabret.” O anda gözyaşları ile uyandım her şey sanki gerçekti. Babam neler olduğunu anlamaya çalışıyor ve beni kendime getirmek için duâ ediyordu.

    Tüm olanları babama anlattım ve dedim ki ona”Baba sen beni onun yanına götürmedin ama o benim yanıma geldi ”Gözlerimden akan yaş bu defa sevinç gözyaşlarıydı. Daha ebedî âleme yeni göçmüş olsa bile, benim onu görmeyi çok istediğimi Rabbim biliyordu. O yüzden benim duâlarımı kabûl eylemişti. Babam bana şunu söyledi “Etmiş olduğun duâları kalben etmemiş olsaydın, Rabbim kabul etmezdi kızım. Sen kalben ettiğin için Rabbim kabûl eyledi biliyor musun? Sen bizden daha şanslısın çünkü Allah dostu senin yanına kadar geldi.Ne mutlu sana” dedi”. Babama sarılıp manevî hissi yaşadığım için Rabbime şükrettim.