HAYAT   BİR   TİYATRO MUDUR?

       Nice yollardan geçmişti karanlık gecelerin esiri olmaktan vazgeçerek, aydınlık sabahları tercih edip yoluna devam etti. Çünkü her kışın bir baharı vardı. Onun için sabrederek yola revan olmak elzemdi. Tüm insanlar yaşadığı durumdan dolayı bir öneride bulunuyorlardı. Bu durum onu ne kadar bunaltsa da aslında o da biliyordu o insanlar onun iyiliğini düşünüyor, iyi olmasını istiyorlardı. Bir yandan bu kadar sevdiği olduğu için seviniyor, diğer yandan ise yaşadığı durumu anlatmaktan yoruluyor ve bu durum ruh hâlini örseliyordu.

        Çünkü yaşadığı durum hiç kolay değildi ve kolaylaştırmak için uğraş içerisindeydi.  Aynı zamanda tüm yaşanmışlıkları defalarca anlatmak bir senaryoyu canlandırmaktan farksızdı. Ondan dolayı aynı durumu defalarca yaşamaktan bunalmış vaziyetteydi. “İnsanlara söz konusu olan durumu nasıl ifade edebilirim” diye düşündü durdu. Hayatının iç mimarı kendisiydi. Gözlerini gökyüzüne doğru dikti yüreğine istediği olumsuz ve kötü olarak nitelendirdiği bütün duygulardan arınmayı, kendini serbest bırakarak anda kalmayı, o anı nasılsa öyle yaşamayı kabullendi ve her şeye izin verdi.

        Yaşadığı her olaydan aşama aşama kendi adına bir yol çizmişti. Adım adım ilerlediği yolda farkına vardığı kendi hayatına katkı sağlayan pek çok şey olmuş ve fark ettiği her şeyi bir sunum misali kendi hayatına geçirmeyi seçmişti. Her seçim yeni bir başlangıç değil midir? Zaten. Hayatımızda yaşanan her şey bazen bir tiyatro oyunu gibidir. Bizler arayış içinde koşar adımlarla bir yolun ardına düşeriz. Olanakları tıkalı bir yol gibi düşünmeyelim hayatımızda istediğimiz her şeyi, çünkü hayatımızda barındırmak istediğimiz fark ettiğimiz fark etmediğimiz birçok şey vardır ve bu bizimle alâkalıdır. Biz değişirsek çevremizdeki insanların davranışları da değişir. Değişim olmadan dönüşüm olmaz. Bugüne kadar yaşadığımız olumsuz duygulardan yaşanmışlıklardan arınmayı seçsek nasıl olur? Hiç düşündünüz mü?

         Tüm yaşanan durumlar bir senaryodur bazen, bize düşen canlandıran karakteri oynamaktır. Ve o karakteri de biz seçeriz. Farkında olmaksızın iliştiriveririz hayatımızın bir kenarına. Önemli olan senaryoda olan karakteri canlandırdıktan sonra, bitirmek ve defalarca o rolü oynayıp o ruh haline kapılmamaktır. Şunu unutmayalım zihin bizi yanıltabilir. Biz yaşanan ruh halinden çıktığımızı düşünerek hareket ederiz. Lâkin beden ve zihin aynı dili konuşarak aynı yolda yürümez.

   “Ruh tek bir bütün olarak çalışmaz. Zihnimizin bölümleri birbirinden bağımsız hareket edebilirler. Belki de “ben” ve benim bedenim zihnimin arkasından iş çeviriyordur. Zihin arka sokakları ve tuzakları sever.” (Nietzsche) Çok doğru zihnimizde olan tuzaklara düşerek uyum sağlayıp, olan biten her şeyi doğru bulursak yanılgıya düşeriz. Buda bizim açımızdan ruh halimizi yanıltarak ona göre hareket ettirir.

    Pekâlâ bu durumda yapmamız gereken şey nedir? Kendi hayatımızda yaşananlara öneride bulunan, yorumlayan herkesin düşüncesini alıp kabul etmek ve aynı zamanda kimseyi kırmak istemediğimiz için onların değişik bir bakış açısı olduğunu belirtip davranışlarımızla herkese göstermektir. Fakat ruh halini etkisi altına alan insanlar, hayatımızın birçok alanında yer alacak almaya da devam edecektir. Önemli olan yaşanan tüm durumlardan nasıl rahatsız olduğumuzu tavrımızla incitmeden anlatmak olmalıdır.

   Esenlikle kalın...