GÖZYAŞI MEKTUBU

Şiir gözlüm ben seni, doğan güneşten açan güllerden, kâinatın her renginden sakınırım. Sevginin her rengini yüreğime işledin sen. Her kıtada ses verdi, sevginin en yüce hâli. Gönlümün nevbahârında sadece bana açtı gözlerin. Sen sustun gözlerin konuştu. Kaç kıta şiirler yazdın benim kalbime. Nice güzelliklerle dolu sevgin ile geldin bana. Aşkın en yalın hâlini senin duygularınla tattım. Seyir defterime yazdım seni, bir insanın severek tüm kalbiyle bütünleşmesini sen yaşattın bana. Hislerimi kaleme alırken gözlerin hâlâ aynı sevgiyle bakıyor biliyor musun? Bu denli aşkın en duru vaziyetini yaşamak herkese nâsip olmaz. Rıhtımda esen yele ses verdim ben aslında, seni sana anlatmanın en yücesini tüm kalbimle yazarak anlat dedi rüzgâr bana. Bilmem ki seven her gönül sevdiğine nasıl anlatır hislerini, yüreğim sana yazdı bende sana.

Ben senin rûhunun güzelliğiyle içinde var olanları, dışına yansıtmanı seviyorum. Gönlümde açan çiçekler sanadır, senin kalbine. Kalbimi kalbine mühürledim. Sevdân müptelâ gözlerime. Tüm kâinat sana olan hislerime şahit. Esen rüzgâr, mehtâp, açan çiçekler yıldızlar, bulutlar, filiz veren ağaçlar hepsi kalbimin sahibini tanıyor. Gönlüm pâre pâre tebessüm diyârında atıyor yüreğim. Şiir şöleni yaşatıyor gözlerin tüm benliğime. Böylesi sevdâya hasret kalmış ruhûm ve anladım ki seninle özlemim son bulacak. Şiir gözlü yârim, efsûn bakışların beni mest ederek rûhuma işliyor. Mehtâbı seyreden gözlerin sözlerinle canlanıyor. Acep nedir böylesi aşkın duygulu şiir kokan sözcükleri. Gezindiğim her yol sana çıkıyor. Ben senin ikliminde kendi benliğimi buldum.

Yazdığım her satır her kelime senin kalbine bilesin. Bir sabahın seherinde belki de yanı başında bulamayacaksın beni, başını yaslayacak bir omuz arayacaksın kim bilir... Ondandır duygu dolu yazdığım bu mektup. Bir gün deniz gözlerinden süzülen yaşlar, hüzün dolu sözcüklerin de kaybolursa bil ki ben hep seni sevdim. Gözyaşı mektubumu okurken sevdâ sığınağım sensin unutma. Bazen bir an gelir yolun sonu deriz ya işte o an anlarız ayrılmanın vaktidir. Şiir gözlü yârim artık sonsuzluk makamındayım. Hayatımın en güzel zamanlarını seninle geçirdiğim ve bana sevginin en yüce hâlini yaşattığın için teşekkür ederim. Şâirin dediği gibi:

Ölüm ölüm dediğin nedir ki gülüm?

Bir gün doğarsın adını koyarlar,

Bir gün de ölürsün toprağa koyarlar.

Üstüne de bir gül;

Bu dünya da gülmedi,

Hayata doymadan gitti,

Diye bir yazı.

Bakmışsın Dünya değişmiş,

Her yar karanlık,

Her yer sıcak.

Göz gözü görmüyor.

Nereye baksan,

Ayrı bir acı.

Gözünü kapasan,

Acayip sesler.

İşte, işte ölüm,

Ölüm, ölüm dediğin,

Nedir ki gülüm?

Ben seni sevmişim kalbine dokunup rûhunu rûhuma mühürlemişim daha ne isterim. Şâirin de dediği gibi: “ölüm, ölüm dediğin nedir gülüm”