Bahçede ekilen umut tohumu gibi olmalı bir insanın yüreği, boy verip filizlenmeli. Bir insanın kalbi umudu ne vakit yitirirse “Allah'ın rahmetinden ümit kesilmez!” ayeti kerimesini aklımıza getirip, toprağın canlanması misâli kalbimize yeniden can vermeliyiz. İnsan rûhu emek vererek işlediği hayat yolculuğunda, nerede nasıl yol alıyor bazen hiç düşünmeden hareket eder.
Akışına göre yaşam sürme biçimi de bir seçimdir. Her insan ayrı düşünce kalıbına sahiptir. Toprağa attığınız tohuma emek verip sevgi ile bakarsanız, o vakit size yeşererek cevap verir. Aşkın en yüce hâlidir verilen cevap ve ne hikmetse hissettiğiniz duygu sereyânı bambaşka olur. Kalbinizde açan çiçek rûhunuza işler. İç sesiniz durmaksızın konuşur ve yüzünüze tebessümü iliştiriverir.
Sevdânın yeleleri seslenir size. Umutla çıktığınız yolda incili kaftanı giyer, sevgiyle cevap verir yüreğiniz yârinize. Güneş açar yüzünüz, aşk kokan mısralar mutluluğun ilk adımlarıyla seslenerek, besteler rûhunuza. Her mısra sevgi ile bakan gözlerinizi anlatır. İçin en can alıcı yanı sevgiyle emek verdiğiniz aşk fidelerinin canlanmasıdır. Yalnızlığın içinde kaybolan benliğinizi aşkın doğuşuyla bulur ve feragat edersiniz. Gönlümüzün sesini tüm kâinat işitip mutlulukla mühürleyerek, kalbinizden dökülen mısralar ses vererek der ki,
SONBAHAR DA
Ayın şavkı vururken yüzüme
Âhûzâr olan kalbim özlemle
Yüreğime besteledi sevdâyı
Mühürlensin diye kalbime
Gönlüm söz dinlemez
Ben kalbimin esiriyim
Bıraktığı her izin
Yüreğime aşkı iliştirip
Sessizce onu dinlerim
Müptelâyım ruhumun hislerine
Reyhan kokusu bırakır
Ruhumun eteklerine
Sonbahar mevsiminde filizlendi dün gece
Sûretini görse gözlerim
Sana güller derlese ellerim
Uçuverse gönlümün otağına
Konuverse kalbimin kanadına
Hislerinizi anlatan her mısra da gönlünüz sevdâ pınarı gibi çağlar. Meftûn olur kalbiniz sanki destan yazar, sevmenin değerini yalnızca seven anlar. “Sensin, kalbim değildir böyle göğsüme vuran” Yazar Sabahattin Ali çok güzel ifade etmiş. Seven her gönül kalbi ile ses verir sevdiğine.