KİBRİTÇİ KIZ

Yılbaşı gecesidir. Kimileri balolarda eğlenirken, dışarıda lapa lapa yağan karın altında soğuktan mosmor olmuş elleriyle, kibrit satmaya çalışan bir kız çocuğu…

Filmin adı; Kibritçi Kız… Herhalde anımsadınız.

Evet.

Kimileri vitrinlerin rengarenk ışıklarını seyrederken, kimileri birbirlerine aldıkları yılbaşı hediyelerini gösterirken, O, üşüyordu. Kibritçi yağan karın altında ayakları, elleri doğmuştu.

Sonra başladı kibritlerini yakmaya…

O minik parmaklarını bu yolla ısıtmaya…

Kibrit bu… Ne kadar yanar dersiniz? O sünepe alev ne kadar ısıtabilir?

Bir…

İki…

Üç…

Tükeniyordu kibritler…

Kimse farkında değildi bu çaresizliğin…

Öyle ya, kutlanacak bir Noel ve bunun neşesi vardı. Onlara neydi ki bu dramdan!

Kibritçi kız, her yaktığı kibrit de biraz ısınıyor… O sarımsı alevin içerisine düşlerini sığdırıyordu…

Sıcak yemekler… Soğuğu geçirmeyen yün kazaklar… Eldiven… Sıcak bir yuva… Özlemler…

Ölüme gidiyordu kibritçi kız…

Ve de bir süre sonra ölüyordu… Sabah onu ölü görenler “vah vah” diyerek vicdanlarını kusuyordu sahtekarca… Oysa dün gece onlar kibritçi Kız’ın yanından geçip gidenlerdi… Hemen yanında yanmış kibritler vardı. Kimse tasavvur edemiyordu ki, umudun tek tek bitişi bitişini…

Bu masal Anderson’a ait. Belki filmini seyrederken benim gibi sizlerde duygulanmışsınızdır.

Ben, kibritçi kız masalını okurken bu dramatik masalı aktarmayı düşündüğümde, aklıma sokaklarda kağıt toplayan insanlarımız geldi. Evine ekmek götürmek için, bütün gün çöp konteynerlerinden paraya çevrilecek, eski şeyleri toplayan insanlarımız geldi. Onların çaresizliği geldi…

Bu masalı Anderson son yazdı. Ya biz ülkemizde hurda toplayan, kağıt mendil satan, üç kuruş burslu okumaya çalışan öğrencilerimizin masalını...

Evet.

Sokaktakilerin masalını… Evsiz barksızların masalını… Şu ülkenin bugünkü kağıt toplayanların mücadelesine bakın… Ya bizdeki kibritçi KIZLAR…

AYIP, AYIP!..

Kaynakça: Z. K. Coşkun