YARIN MAÇA GİDECEĞİZ!

İnsanlar doğarlar, yaşarlar ve ölürler…

Yaşamak ve ölüm ne kadar doğal olsa da, neyin ne zaman olacağı meçhul. Bazıları yaşam ve ölümü oyuna benzetiyor. Başlangıç ve son.

Oyun bitti…

Oyunun son durağı mezarlık… Mezarlıktan içeri girerken, yüzlerce mezar taşı üzerindeki yazılı isimlere, doğum ve ölüm tarihlerine bakıyorum.

Oyun bittiğine göre, doğum ve ölüm tarihlerini yazmanın anlamını bir türlü anlayamıyorum. Acaba kim çok yaşamış, kim az yaşamış olanların muhasebesi mi yapılacak?

Mezarlığın içinde yürüyorum. Kimi mezarlıklar süslü püslü, sanki misafir karşılıyor, kimisinde mermer bile yok, bir tahta ya da taş parçasında yer almış…

Geride kalanlar hala ihtirastan, farklı olmaktan vazgeçmek istemiyorlar anlaşılan…

Yaşam burada bitiyor ama, gel de sen onu “Ahiret Hayatı” diye, başka yaşamdan bahsedenlere sor!.. Yaşamı sona eren dostumuzun mezarına yaklaşıyorum. Birileri tahta getiriyor, birileri kürekleri ve tabureleri dağıtıyor, imam efendi, “Meftayı sağa doğru yatır. Kefilin iplerini çöz…” diye öğütler veriyor. Bazıları uzaktan seyrediyor yapılan çalışmalar…

Sıraya giriliyor… Kürek kürek toprak atma başlıyor. Üç-beş kürek toprak atan, küreği yere bırakıyor, bir başkası küreği alarak meftayı görme işine devam ediyor…

Gömme işi bitiyor… Bir genç mezar numarası ve adı-soyadı ve dünyadan ayrılış tarihli tahtayı, mezarın boş tarafına çakıyor.

Mezarın başında imam “Terkin” vermek İçin dikiliyor… Meftanın yakını tarafından ikinci “baş sağlığı” taziyelerinin merasimi başlıyor. Taziye merasiminden ayrılanlar, pide ve ayranlarını bir taraftan yerken, diğer taraftan da geldikleri araçlara biniyorlar…

Belediye aracı ile ayrılıyoruz oradan.

Asık yüzler değişiyor, günlük sohbetler başlıyor. Bazıları Avrupa kupa maçlarını konuşuyor, bazıları da vefat edenin nedenleri üzerine sessizce tartışıyor…

Şehre gidiyoruz ve hayata karışıyoruz…

Yarın maça gideceğiz!