TARAFSIZLIK

Boşuna dememişler, “Söz gümüşse sükut altındır” diye. Bu sözün her zaman geçerli olup olmadığı tartışma konusu olup olmayacağını bir tarafa koyarsak, günümüzde yaşayan kavgalı, patlamalı, çatlamalı olayların yoğunluğunda, herkesin burnundan soluduğu bir ortamda tarafsız kalmak…

Ülkede tarikatlar çoğalıyor, Laik kesimde çıt yok. Kahvaltılık sivri biberin kilosu 60 lira olmuş, insanlarımız öğle yemeğini ortadan kaldırmış, ülke toprakları yabancılara satılıyor, enflasyon zirve yapmış, yine sessizlik, yine konuşmama…

Her alanda tehlike çanları çalıyor, herkes susuyor. Susuluyor…

Ne şiş yansın, ne kebap…

Tarafsız kalmak… Peki, bu bir anlamda bir çeşit teslimiyet değil midir?

Lenin, siyasi hasımları için; “Onları önce tarafsızlaştırınız, sonrası kolay” dermiş.

Güzel bir taktik, her sahada geçerlidir. Şimdi bakıyoruz, tarafsızlık maskesi altında, tüm kesimlerde tarafsızlık oyunu devam ediyor.

İş alemi tarafsız!

Adalet tarafsız!

Merkez Bankası tarafsız!

Üniversiteler tarafsız!

Basın tarafsız!

Oh, ne ala memleket. Konuşurken herkes birbirinin ön yargısına veya siyasi görüşüne göre veya menfaat olgusuna göre dikkat edip, öyle tavrını ayarlıyor…

Bilir misiniz?

Adamın biri, bir gün, pantolonun düğmesini iliklemeyi unutur. Makamında otururken, Papaz efendi ziyaretine gelir. Papaz, dikkatli adamdır. Kendine has bir incelikle: “bahçe kapısı açık kalmış!” der.

Adam işin farkına varır:

“Bravo Papaz Efendi” diye cevap verir.

“Dost başa bakar, düşman ayağa… Sen, tam ortasına baktıN. Demek ki tarafsız bir adamsın. Tebrik ederim.”

Kısacası, Cemil Meriç’in ifadesiyle, Zulmün olduğu yerde tarafsızlık, namussuzluktur.”

Esen kalın.