SUSTUKLARIMI BİRİKTİRDİM…

…Özgüvenim vardı dünyalar kuracak.

Yılları okudum bir yılda. Doldum.

Konuşacaklarım birikti… Susturuldum.

12 Eylül.

Sonra sustuklarımı biriktirmeye koyuldum.

80-90 arası bir dönem.

Benim sorunum değil sözü felsefesi oldu

Birey olmaktan dem vuran bencillerin.

Kimsenin sorunu kimsenin değildi.

Ve yoktu artık apartmanda börek dağıtan komşular.

LİBERALİZM.. Serbest piyasa.. Salyalı arsızlık.. Parası olan adam oldu?

Olmayansa akılsız

Utandım akılsız  oldum.

Yalandan bir pasta var ortada.

Göz alıcı ambalajıyla

Herkes pastaya saldırmakta

Hayali ihracat… Gelecek çiğneniyor acımasızca

Uyanık olmak revaçta.

Ben tiksindim.

Ben akılsızdım sustuklarımı biriktirdim.

Sıkıntılarım vardı katılmada

Yitirilmiş özgüvenden kaynaklanan.

Bu yüzden meze oldum geyik muhabbetlerine

Kaçıştı aslında boş konuşmalar.

Kaçamadım tam ortasındayken yaşamın.

Bir karınca ölür belki

Bir çocuk ya da

Gövdemin hacmi kadar bir şey korumaktı.

Hiç acımadım kendime

Sustuklarımı biriktirdim.

Saygısızdı konuşmalar

Susmaksa bana ait.

Ya kırarsam korkularım vardı

Ya kırılırsam hiç olmayan.

Anladım ki!

Sustuklarınız konuştuklarınızdan fazlaysa

bitirmişsiniz demektir..

Ben bitmedim

Konuşmaya başladım.

Bugün sizleri “Sustuklarımı Biriktirdim” adlı kitaptan, Serhat Özcan’ın aynı isimle yazdığı bir şiirin kısa bir bölümü ile buluşturdum.

Sanatçımıza selamlarımızı gönderirken, siz dostlarıma Şiirle kalın diyorum.