ŞAİRLER SOFASI PARKI

İstanbul Beşiktaş’ta Vişnezade Şairler Sofası Parkı’nın Aralık 1998’de açılışını anlatır Raif Ertem.

Bu anlayış öyle gelişi güzel bir anlatış değil. Zaten, ona da o yakışır.

Bugün sizleri onun “ Vişnezade Şairler Sofası Parkı”ndaki kendi gözlemlerine dayanan, kendi duygularının buram buram tüttüğü, anlatımlarının sonunu sürekli olarak “rastgele” diye bağlayan, yazım notlarının birisiyle buluşturacağım.

“ Vişnezade Şairler Sofası Parkı” açılışında “ heykeller dile geldi” der Sevgili Ertam. Ve şöyle başlar anlatımına:

“Oktay Rıfat gülüyor. Heykeli konuşuyor:

“ Şiir olmasaydı, yaşama dediğimizin oluşun çarklarından biri eksilirdi. Belki kıyamet kopmazdı, amam insanlar sevişemez, öpüşemez, beğenemez, yarınların düzenine şiirli dünyanın hızıyla kavuşamazdı.”

Sevişmeyen insanlar dövüşürler Oktay Rıfat. Dediğin Eşin için:

“ Elmanın yarısı sen yarısı ben

Günümüz gecemiz evimiz barkımız bir

Mutluluk bir çimendir bastığın yerde biter

Yalnızlık gittiğin yoldan gelir”

Çimenler Şairler Sofası Parkı’nda bitiyor, büyüyor.

Elini Oktay Rıfat’ın omzuna koymuş Orhan Veli. Sesleniyor:

“Bakakalırım giden gemilerin ardından,

Atamam kendimi denize, dünya güzel;

Serde erkeklik var ağlayamam.”

Beşiktaş’ta.

Boğaza karşı… Değil mi Orhan Veli…

Cahit Sıtkı Tarancı sözü alıyor:

“ Haydi Abbas, vakit tamam,

Akşam diyordun işte oldu akşam.

Kur bakalım çilingir soframızı,

Dinsin artık bu kalp ağrısı.

Al getir ilk sevgiliyi Beşiktaş’tan:

Yaşamak istiyorum gençliğimi yeni baştan.”

Neyzen Tevfik alıyor neyini eline. Üflüyor yanık yanık.

“Feleğin kahpe başında paralansın parası,

Ben güzel sevmeye geldim,değil ekmek yemeye!..”

Melih Cevdet Anday’ın heykeli karşımızda,

Bulunamadı açılışta.

Hasta.

Yaşamını anlatıyor. Gördüklerini:

“ Nice aşklar arkadaşlıklar gördüm

Kahramanlıklar okudum tarihte

Çağımıza yakışan vakur, sade

Davranışınız geliyor aklıma”

Aklımızdasın Melih Cevdet Anday. Yüreğimizde.

Behçet Necatigil “Gizli Sevda”mızı dile getiriyor.

“ Hadi bir sevgilin vardı

Yedi sekiz sene önce,

Dün yolda rastladım

Sevindi beni görünce”

Biz de senin heykelini görünce sevindik. Yapanları yaptıranları kutladık.

Özdemir Asaf, “ Dünya kaçtı gözüme” diyorsun. Ekliyorsun:

“Bütün renkler aynı anda kirleniyordu,

Birinciliği beyaza verdiler.”

Haklısın Özdemir Asaf. Yaşasaydın. Bugünleri görseydin. BEYAZIN nasıl kirlendiğini, kirletildiğini.

Şair Nigar Hanım susuyordu. Susarak dile getiriyordu. Günümüzü, yaşamımızı.

Daha ne denilebilir ki günümüz dünyasını anlatan bu iki dizelik satırlardan sonra…

Zaten bana da söz düşmez ki, böyle ustaların yanında.Ama, sizleri başka şairlerle buluşturmama kimseler bir şey diyemeyeceği için, suskunluğu bir başka yoldan gidermeye çalışacağız.

Ve başka bir “Şairler Sofası”nda buluşmak üzere.

Esen kalın.