ÖNEMLİ OLAN BUGÜNÜ YAŞAMAK DEĞİL MİDİR?

“Çok zaman önceydi. O kadar zaman önceydi ki, zaman diye bir şey yoktu. İnsanlar güneş doğup batıncaya kadar yaşıyorlardı hayatı. Bir daha hiç olmayacakmış gibi dolu ve anlamlı. Derken zaman diye üç parçalı bir şey icat etti insan.

İnsan, bir parçasına “DÜN” dedi. Diğer parçasını “BUGÜN”, öteki parçasına da “YARIN” dedi.

Sonra fesat karıştı zamana ve insan “bugünü” unuttu. “Dünü” düşünüp pişman oldu, “yarını” düşünüp telaşlandım; ama işin ilginç tarafı tüm bu telaş ve pişmanlıkları güneş doğup atıncaya kadar yaşadı. Farkında olmadan rezil etti bu gününü. Oysa yarın, bugüne dün diyor, düne bu gün için yarın diyordu. Evet, bir türlü beceremedi. Bir eliyle yarına, diğer eliyle düne yapıştı. Bu günü eline yüzüne bulaştırdı…

Mutsuz oldu insan. Ve ne gariptir ki, yarının telaşı da, dünün pişmanlığı da hep bugün yaşandı; ama bugünü hiç yaşayamadı. Ne yarın ne de dün!”

Can Dündar bir yazısında böyle anlatır, insanoğlunun yaşam merdivenindeki “zaman” denilen yaşam çizgisindeki yaşam egolarına teslim oluşunu…

Bence, yaşam bu olmamalı. Yaşamın güzelliğinin tadına varmalı insan. Bu dünyaya bir daha gelinemeyeceğine göre, yaşamımızdaki güzellikleri şu kısa öyküye göre uyarlama yapabiliriz

Sokrat hayranı bir zengin, bütün servetini Sokrat’a bağışlar. Ünlü filozof, kendine verilen çuvallar dolusu altını alır ve denize açılır. Denizde çuvalların içindeki altınları, denize atmaya başlar. Bir taraftan da şöyle mırıldanır:

“Ey para! İşte seni batırıyorum ki, sen benim ruhumu batırmayacaksın.”

Farkında mısınız bilmem, yaşam budur zaten.

Dün mazi oldu, yarın ise muamma diye düşünme yolunu boş verip, avuçlarınız içinde size sunulmuş olan bugünü yaşamaya bakın.

Ayrıca, önemli olan bugünü yaşamak değil midir?

Biliyorum, işin içine para girince, aklınıza bir takım sorular takılacağını. Bazılarınız, “parasız olmaz!” diyeceğini… Böyle düşünenlere, lütfen öykümüzü bir kez daha okuyun demekten başka, ne tavsiye edebilirim ki?