NAH BURAYA KADAR GELDİ!

   “Bizim evin önünde 4 kavak ağacı var… En baştakini, canına rahmet olsun, dedemin babası ekmiş. Neden mi ekmiş? Çünkü Sultan Abdülhamit Millet Meclisi’ni açınca, büyük dedem öyle sevinmiş, öyle sevinmiş ki, işte meclisin açılması şerefine o baştaki kavağı dikmiş. Bu kavak uzadı, uzadı, tepesi evimizin damına vardı.

   Abdülhamit devrilince, meşrutiyet olmuş, Enver Paşa başa geçmiş… O zaman, büyük dedem sağ değil, dedem var. Dedem istibdat kapandı, hürriyet geldi diye öyle sevinmiş, öyle sevinmiş ki, büyük dedemin diktiği kavağın yanına, bu kavağı kendi dikmiş. Bu kavak da büyüdü, büyüdü tepesi evin damını aştı.

   Gelgit zaman, dedem öldü. Cumhuriyet güneşi doğdu. Cumhuriyet ilan edilince, babam öyle sevindi, öyle sevindi ki, Cumhuriyetimizin ilanından bir hatıra kalsın diyerek,  dedemin diktiği kavağın yanına bir kavak daha dikti. Babamın diktiği kavak da büyüdü, büyüdü dedemin diktiği kavağın boyunu geçti, uzadıkça uzadı…

   Gel zaman git zaman… Demokrasi geldi. Çok partili olduk Allah’a şükür… Babam rahmetli demokrasiyi göremedi. Memlekete demokrasi gelince,  ben öyle bir sevindim, öyle bir sevindim ki, demokrasiden bir hatıra kalsın diye, ben de evimizin önüne bir kavak diktim. Benim diktiğim kavak da uzadı, uzadı, büyüdü, büyüdü, büyüdü. Nah buramıza kadar geldi!

   Cemal Çavuş sağ elini, gırtlağının üstüne kadar getirip boynunu tutarak, 

     -Büyüdü, büyüdü nah buramıza kadar geldi! dedi.

   Her zamanki gibi, bıyıklarını sıvazlayarak, ne demeye getirdiğini anlayıp anlamadığımızı görmek için bakışlarını gözlerimize dikti ve “ kahvecii, çek hocamıza bir çay ‘” dedi…

   Öykü, Aziz  Nesin’nin öykülerinden biraz kısaltılarak aynen aktarılmaya çalışılmıştır. Öyküden seçilmişlerin hisse çıkarması ümidiyle, bir başka yazarımızın öyküsünde buluşmak dileğiyle.