KISSADAN HİSSE

(CADI!)

Bir zamanlar okuduğum bir öyküyü, aklımda kaldığı kadarıyla sizlere aktarmak istiyorum.

Yine böyle zorlu günlerin yaşandığı bir süreçte, asgari ücretlilerin açlığa mahkum edildiği, işten çıkarmaların bol olduğu bir dönemde, işinden olan biri; evinin kirasını, bakkalı, elektriği, yiyeceği, giyeceği nasıl ödeyeceğinin hesabını yaparken, “En iyisi el etek çekilince, şehrin köprüsünden suya atlamalı!..” diye düşünürken, bir el omuzuma dokunmuş:

“Ne yapmaya karar verdin?”

“İntihar etmeyi düşünüyorum” demiş, adam.

“Bir sıkıntın mı var?”

“Bir sıkıntı olsa mesele yok. Ev kirası, bakkal, çocukların masrafı, yiyecek, daha doğrusu elde yok, avuçta yok, bu durumda evimi, yuvamı nasıl geçindireceğim. Sıkıldım böyle yaşamaktan…”

Ona eliyle dokunan ucube yaşlı kadın adama gülerek;

“Ben cadıyım, demiş. Vazgeç intihar etmekten. Ev kiran ve diğer ihtiyaçların hepsi karşılandı…”

Adam; “Ne olacak? Bir ay sonra aynı sıkıntılar devam edecek…”

Cadı karı:

“Merak etme, açıktan bir de yüz bin liralık çek bulacaksın masanın üzerinde. Şimdi tamam mı?

Adam, ucube yaşlı kadının korkunç yüzüne bakarak:

“Niye yapıyorsun bunu bana?”

“Gençsin, yaşamak senin de hakkın, onun için. Yalnız bir tek şey rica ediyorum senden, bu geceni benimle geçireceksin.”

Kabul etmiş adam ve gitmiş yaşlı kadının kulübesine…

Gece beraber oluşlar. Sabahleyin yatağın ortasında pörsük göğüslerini sallayarak, zevkten kahkahalar atan cadıya bakan adam iğrenerek ne yaptığını hatırlamaya çalışmış sonuçta,kendi kendini teselli etmek için:

“Neyse, şimden sonra geçim sıkıntısı çekmeyeceğim…”

Cadı karı:

“İlahi evladım, sen kaç yaşındasın?”

“Otuz civarında…”

“Bu yaşa gelmişsin, hala cadılara inanıyor musun?”

Kıssadan hisse:

Kıssası içinde diyeceğim ama, yine de küçük bir ipucu versem:

“Cadılara inanmamak gerektiğini öğrenmeden göçüp gidiyoruz…”