KISSADAN HİSSE

 Tıraşı uzamış, göğsü bağrı açık bir adam kentin parklarının birinde dolaşırken bankların birinde tek başına oturan kürk mantolu bir kadın görmüş. Sanki kadının farkında değilmişçesine gidip oturmuş bankın öteki ucuna…

            Bir süre sonra başını kadına çevirmiş:

            -Hayat zor. İcra iflas müdürlüğünde çalışıyorum. Yakın bir dostum bile yok şu dünyada. Sıradan bir halk adamıyım işte… Sizi konuşmamla sıkmıyorum ya?

            Kadın:

            -Yok. Katiyen. Hayat benim için de bir cehennem. Büyük bir yalıda oturuyorum ama can sıkıntısından patlıyorum. Bir yığın koruma, hizmetçi, aşçı, bir çok son model araba… Bıktım doğrusu… Sizinle karşılaşmam büyük bir mutluluk ancak hemen kalkıp gitmem lazım. Şoför bekliyor parkın kapısında…

            Adam titrek sesle:

            -Acaba bir daha buluşamaz mıyız?

            Kadın:

            -Maalesef kocam çok kıskanç bilir her atığım adımı...

            Hızlı adımlarla uzaklaşmış kadın.

            Adam da uzaktan uzağa izlemeye başlamış kadını. Kadın parktan çıkmış sıradan bir lokantaya girmiş. Adam lokantanın geniş camlarından görüyormuş kadının ne yaptığını…

            Kadın, önce mantosunu çıkarmış sonra askılı önlüğünü giymiş. Sonra başlamış müşterilerin yediği yemeklerin boş tabaklarını toplamaya…

            Adam kös kös geri dönmüş son model bir arabanın içine girmiş ve, “Yalıya dönelim Burhan abi” demiş. (alıntı)

            Kıssadan hisse.

            Hiçbir şeyin umdukları gibi olmadığı aday adaylarının, “Ne umduk ne bulduk?” adaylık öykülerine kısacık bir gönderme yapsak…

            Kıssadan hisse işte!