HAYAT DEDİĞİN NE Kİ?

Hayat zor; zorluğu sade paranın yetmediğinden değil, para yetse de zor. Parası yetmeyenleri düşünmenin ve onları mutlu kılmaya çalışmanın bir zorluğu var. Onu da halletsek yine zor hayat. Çünkü anlaşamıyoruz aramızda.

Ne yapmalı, nasıl bir yol tutmalı ki herkes şu üç buçuk günlük ömründen doyasıya nasibini alsın. Gözleri buğulanmasın, gönlü acımasın, güzelce, insanca yaşasın.

Bu sorunun cevabını insanlık bir türlü bulamıyor. Önce çalışmak gerek gibi geliyor bana… Öyle bir çalışma olsun ki bu, duyursun çalışanını madden ve manevi…

Rahmetli Çetin Altan insanların insanca yaşamasının nedenlerindeki aksaklıkları, bir takım sorularla: Niye kıskanırız, niye kızarız?.. Neyi ispat etmek isteriz ve neden hem kendimizi, hem de başkasına? Sen bana içerliyorsun… Altmış yıl sonra neredesin?.. Bir derin çukurda. Ben sana diş biliyorum; neredeyim beş on yıl sonra?.. Ben de derin bir çukurda.

Önce bir kurt kımıldana yürüyecek burnumuza… Sarkmış çene… Sönmüş ciğer, çürük meyve gibi durmuş kalp ve pıhtılaşmış kan…

İndirdiler mi mevtayı mezarın içine… Mezarın kapaklarını ustaca kapatıyorlar, önüne gelen alıyor küreği erine. Bir acele bir acele… Tümsekleniyor toprak… Altından mevta.. Basıp gidiyorlar yaşamaya arkasından…

En kızdığın kim… Ben miyim, merak etmeyin, orada beklerim sizi… En kızdığım siz misiniz? Nasıl olsa geleceksiniz oraya…

Aklınız yetmedi insanca yaşamaya… Sürüm sürüm süründünüz, sonra da yok oldunuz. Biraz pamuk, biraz bez çenenizi bağlamaya…

Öyleyse parasız, kahırdan patlaya patlaya, birbirinize hakaret, kötülük, pislik, muzurluk her türlü fenalığı yapa yapa yaşayın… Ve sonra ölün.

Yazar, kısaltmalarla anlatmaya çalıştığım bu yaşamın zaman tünelinden geçiş ve son buluş öyküsünü şöyle bağlıyor:

Bir de güzel dua okurlarsa başınızda, cennete gidersiniz belki…

Esen kalın.

Kaynakça: (Orta Zekalılar Cennete adlı kitap)