HANİ BİR ZAMANLAR...

1862 yılında kabul edilen ilk Anayasa'nın 113. maddesi öylesine tartışılmıştı ki, o tartışmalar kazara ekranlarda gösterilebilse, bugünkü tartışmalara ne kadar benzediğini görenler, şaşkınlıktan küçük dillerini yutabilirler.

Neydi o 113. madde?

O madde padişaha, yani II. Abdülhamit'e; bir polis soruşturmasına dayanarak, suçlu bulduğu kişiyi sürgüne gönderme yetkisini veriyordu.

Gelin, biraz daha bu Anayasa'nın özelliklerinden bahsedelim:

1-Her 50 bin erkek seçmeni 1 mebus temsil ediyordu.

2-130 üyeli 'Heyet-i Mebusan' ın 80 üyesi Müslüman, 50'si gayrimüslimdi.

3-Padişah, hayatı boyunca görevde kalacak, 21'i Müslüman, 5'i gayrimüslim 26 üyeli 'Heyeti Ayan(senato) üyesini de bizzat kendi atıyordu.

Basın özgürlüğü konusu ve Rusya ile başlayan savaşta; mebusların hükümete karşı eleştirileri ortamı gerince, hele Rus ordularının Yeşilköy'e doğru ilerlemesiyle, Padişah II. Abdülhamit "Meclis-i Umumi"yi tatil etti. Bundan sonra bir daha toplantıya çağırmadı. Böylece, 1876'da kabul edilen ilk Anayasa'nın ömrü 1878'de bitmiş oldu.

Ankara'daki Anayasa tartışmaları süre dursun, gelin bugünkü sohbetimize küçük bir fıkra ekleyelim.

Adamın biri, yanlışlıkla takma olan cam yüzünü yutmuş ve hemen doktora gitmiş:

-Doktor, demiş; bir kaza oldu, takma olan cam gözümü yuttum. Ne yapacağımı bilmiyorum.

Doktor:

-Merak etmeyin, demiş; açın bakayım ağzınızı, iyice bakayım gırtlağınıza.

Adam ağzını açmış, doktor uzun uzadıya incelemiş ve:

-Buradan bir şey görünmüyor. Soyunun birde aşağıdan bakayım.

Adam, ister istemez çırılçıplak soyunmuş ve doktor eğilip birde aşağıdan bakmaya başlamış:

-Buradan da, demiş; pek bir şey görünmüyor. Ama ıkınmaya sürekli devam ederseniz, ola ki sonunda bakarsınız kıçınızdan çıkıverir takma gözünüz.

Hani şu fıkralar da olmasa, Ankara'daki Anayasa tartışmaları ile ilgili sohbetimizin sonunu getiremeyeceğiz.

Esen kalın.