EMEKLİ DERLER ADINA…

Adamı, emekli olduktan sonra, ne aldığı ikramiye, ne aldığı emekli maaşı geçim sıkıntısından kurtaramamış.

Bayramlarda alacağı bin yüz liralara bile muhtaç hale gelmiş. Ucuz ekmek kuyruklarında saatlerce beklemekten, belediye zabıtası gibi marketlerdeki etiketleri kontrol etmekten, ne yapacağını bilemeyen emekli, sonunda “Bu iş böyle olmayacak!” deyip, iş aramaya koyulmuş. Orası senin, burası benim derken yolu hayvanat bahçesine gelmiş. Burada da şansımı bir deneyeyim diyerek, kurumun müdürüne çıkmış, müdüre derdini anlatmış.

Müdür:

“Bizim bahçede bir goril vardı, geçen hafta öldü. Yerine başka bir goril alma imkanımız yok. Ölen gorilimizin ziyaretçisi de çok olduğu için aklıma şöyle bir formül geldi. Seni onun postuna sokup, kafeste vaziyeti çaktırmadan idare edersen, sana ayda temiz bir üç binlik var. Yemek içmek de bizden! Emeklin naçar, ne yapsın, hemen teklifi kabul etmiş. Hayvanat bahçesi özelleştirildiği için, gerekli sözleşmeler yapılmış ve bizim emekli ertesi gün, goril postunu giyerek kafesteki görevine başlamış… Ziyaretçilerin attığı fındık ve fıstıkları yiyerek, arada bir ağaçların dallarına tutunarak sallanma hareketleri yaparak işleri idare etmeye çalışırken, bir ara eli kayıp yere düşünce, “AY ANAM!” diye bağırarak komşu kafesin tel örgüsüne tutulmuş. Bir de ne görsün, burnunun dibinde komşu kafesteki ASLAN pençesine tel örgüye dayamış homurdanmıyor mu?!. Bizimki korkudan:

“Ben goril değilim, ben emekliyim, ben…” diye feryada başlamış.

Komşu kafesteki ASLAN yavaş sesle:

“Sus ulan şapşal! Sadece sen mi emeklisin burada? Durumu idare et!..”

İşte sizlere emeklilerin durumunu anlatan ironi kokan bir anekdot. İster hadi canım sende der, ister birazcık tebessüm ederek, öyküden kıssadan hisse der, isteyen beğenir, istemeyen beğenmez.

Siz emeklerin bileceği ve onların yorumlarına kalmış bir yazılım işte…

Esen kalın.