ELLER

  İnsan eli 5 parmaklıdır. Küçük yaşlarda parmaklarımıza göre tekerlemeler vardı.

            Bahçe bahçe bahçecik, buraya konmuş bir kuşçuk… Sonra başparmaktan başlayarak, sırayla, “ Bu tutmuş, bu kesmiş, bu pişirmiş, bu yemiş, zavallı serçe parmağı da; hani bana!” diye bağırınca; dövmüşler, dövmüşler…

            Parmaklarım o zaman küçüktü, sonra büyüdüler ve kalem tutar oldular. Kalem tutunca da yazar oldular.

            Ne yazdılar?

            İnsanın eşitliğini, insanın özgürlüğünü ve demokratlığını… Parmaklarım yazar olunca, bazen bana isyan etmeye kalkışmasın mı?

            Diyorlardı ki:

            “sen eşitlik , özgürlük diyorsun; ama bizlere bak!... Beş parmağın eşit mi? Belki haklılar ama bin çeşit el var diyorum.

            Kimi fildişinden oyulmuş gibi, kimi kaba saba, kimi temiz, kimi kirli…

            Bunların hiçbiri beş para etmez. Özgürlüğün eli nasırlıdır. Çünkü insanlık için gerekeni o üretmiştir. Çünkü fabrikada o,  kalem tutan o, tarlada o dur çalışan…

            Her kim özgürlüğü, demokrasiyi tanımak isterse, elleriyle usanmada çalışmalı, zira her hak bir uğraşın ürünüdür.

            İnsan eli çok gariptir.

            Kimi zaman yumruk olur…

            Kimi zaman tokat…

            Kimi zaman döver…

            Kimi zaman okşar.

             Yaşamın anlamını bilenler, ellerin değişimini yadırgamazlar. Bir bakarsınız yüzünüze göre sallanan yumruk, açılmış, sıcacık bir el olmuştur. Bazen yumruk olan el, özgürlüğün simgesi ve habercisi olur.

            Kısacası, yazar olan parmaklarımız da insanlık adına güzel şeylerin habercisi, bazen de kötü icatların taşeronu olabiliyor.

            Ellerimizden öğrenebileceğimiz çok şey var; yeter ki avuçlarımızdaki çizgileri okumasını bilelim.

            Yeter ki; eller emekten yana, halktan yana, güzel şeylerin habercisi olsun…