DELİ AHMET VE KISSADAN HİSSE

  Bir zamanlar İzmit’in “Deli Ahmet” adlı bir delisi varmış. Eskilerin deyimiyle meczup biri, zararsız ve sevimli…

  Hikaye bu ya diyeceğim ama, bu sizlerin bildiği hikayelerden değil, bu gerçek bir hikaye…

   “Deli Ahmet’e orada burada, kahvede kendisine takılırlarmış:

 -  “Ahmet, gel seni bakan yapalım!”

-   “Yapın!”

  -“Başbakan yapalım!”

  -“Yapın!”

  -“Çöpçü yapalım!”

  -“Yapın”

Kısacası, Ahmet’e ne denirse kabul edermiş…

  Ama…

“Ahmet gel seni belediye başkanı yapalım” deyince, Ahmet dellenir ve böyle teklif yapanları:

   “Ulan ben deli miyim!” diye yanıt verirmiş.

   Bu öykümüzün günümüze uyup uymadığını bilemiyorum ama, öykümüzün sonunu şöyle bağlayabiliriz.

   Tüm adaylar deli Ahmet olmadığına göre ve aday olup seçildiklerine göre…

   Allah encamlarını hayreyle!

   Bildiğiniz gibi çoğu il ve ilçelerde yerel yönetimlerin başına gelen, daha doğrusu seçimi kazanan belediye başkanları mazbatalarını alarak göreve başladı.

   Başkan olduğu halde aday gösterilmeyenler ile ikinciye aday gösterilenlere de oturdukları koltukları terketmek düştü.

 Onların hali bir başka…

   Umarım yanlış anlamazlar. Bizimki sadece bir küçücük anekdot canım…

   Efendim, bir tanrı heykeli taşıyan eşek kente girince tüm kent halkı saygıyla heykelin önünde eğilirler. Bu saygının kendisine gösterildiğini düşünen eşek, çok hoşnut olur ve oradan ayrılmak istemez. Eşeğin gitmediğini gören sahibi sopayı eşeğin sırtına indirir ve:

  “Ahmak yaratık, onlar sana değil taşıdığın heykele saygı gösteriyorlar” der.

Masalımızın kıssası…

 Belirli görevlerde bulunanlar, bulundukları mevki icabı itibar görürler. Bunu da ancak, bulundukları makamı kaybedince anlarlar…

    Ne diyelim?

   Sürçü lisan ettiysek, affola…