ALTIN KUTU (Sevgi)

Yıllar, yıllar önce fakir bir aile varmış; kıt kanaat geçinen ve üç kişiden oluşan bir aile.

Bir gün evin bahçesinde kızım altın renkli pahalı bir kağıtla bir kutuyu kapladığını gören baba, kızına çok sinirlenmiş:

“Utanmıyor musun zorlukla kazandığım paraları böyle kağıtlara harcamaya?”

Kız, babasını bu tepkisine çok üzülmüş. Ağlamaya başlayınca, babası oradan öfkeli bir şekilde uzaklaşmış.

Ertesi gün kız altın kaplı kutuyu babasına getirmiş ve “Baba, bu senin için hazırladığım hediyeydi.” dediğinde, babası dünkü davranışı için üzülmüş. Kızını kucağına almış, saçını okşamış ve teşekkür etmiş. Ne olduğunu anlamadan kızına sinirlendiği için hata yaptığını düşünmüş.

Kutuyu açtığında, kutunun boş olduğunu görünce, tekler sinirlenmiş:

“Böyle hediye mi olur? Sen, babanla alay mı ediyorsun? Bu kutu boş!” diyerek kutuyu kızına vermeye kalkmış.

Sonuçta, küçük kızın gözlerinden yaşlar boşanmış. Ve babasının ellerine sarılarak:

“Baba o kutu boş değil ki! Dün gece sabaha kadar uyumadım ve içine öpücüklerimi üfledim. Kutunun içinde senin için yüzlerce öpücük var!” demiş. 

Baba bu sözler karşısında allak bullak olmuş, kızından defalarca özür dileyip onu defalarca öpmüş.

O günden sonra altın kutu adamın hep başucunda durmuş. Ne zaman üzülse veya sıkılsa o altın kutu ona güç vermiş. Hele sinirlendiğinde kızının sevgi nişanesi hediyesi olan bu kutu, ona sinirlenmemesini hatırlatıyormuş!

Masalımız böyle. Bu masalı A. Şerif İzgören’in bir kitabında okumuş ve aklımda kaldığı kadarıyla ve başlıksız olan bu masala başlık koyarak aktarmaya çalıştım.

Kısa veya yorum sizlere kalmış diyerek şimdilik esen kalın.