AÇLIK HAFTASI

Adamın biri koskoca tırı vitesten atmış bir türlü durduramıyor. Son sürat gittiği için frene de basamıyor, çünkü frene bassa sonuçları kendisi için kötü olacak, kısacası başından yaptığı bir hata onu felakete sürüklemektedir.

Yıllar önceki bu acı bu olayı hatırlamamın nedeni, ülke olarak halimizin bu şoföre benzemesi. Yani arabanın freni boşalmış gibi son sürat bir yerlere sürükleniyoruz. İçimizden birileri sürekli sürücüyü uyarıyor “bas frene!” diye. Ama şoförün dinlediği yok. Sora kuşku oluşuyor insanlarda, acaba bu arabanın şoför inat mı yapıyor, yoksa arabanın freni mi yok diye…

, %20 derken, fiyatlar 0, %200 artı verdi. Hele akaryakıt fiyat artışı alışkanlık yaparak, hemen her gece yarısı artışa geçiyor! Fiyatlar böyle artınca halkımız mutlu bir azınlığın dışında, açlık sınırının altında yaşamaya çabalıyor.

Geçim için en elverişli olan Nisan, Mayıs ayları bile pahalılık bakımından büyük zam yüzdeleri gösterdi. Vallahi şaka demiyorum! Durdurulamıyor! Toplum olarak bir sağa bir sola savruluyoruz.

Üç maaş beş maaş alanların ülkesinde insanlar açlığa mahkûmsa, P. Samuelson’un dediği, “fakir bir bebeğin içmediği sütü, zenginin evcil hayvanları içiyorsa, bana adaletten refahtan bahsetmeyin…” sözü benim ülkemin tanımına uygun bir tanım olmuyor mu? Haziranın ilk haftası Açlık Haftası’dır. Madem böyle bir hafta içindeyiz, kuru vaatlerin ve afaki söylemlerin terk edilmesi lazım. Birileri çıkıp aç kaldık diyor. Bu ülkede aç yok! Açım diyenler için, vicdansızlıktır gibi ifadeleri duyunca, insan ister istemez şu atasözünü anımsıyor:

“Tok olana, tüm dünya tok görünür!” Açlık Haftanız kutlu olsun mu desem, yoksa böyle haftanın kutlanması olmaz mı desem?