RUHUNU RUHUMA BIRAK

Bir sen vardın bende benden içeri; tariflere sığamayan ruhumda derin bir hicran yarası, gönlümdeki sevda kuşu gibi kanatlarını açıp da uçmak isteyen fakat bir türlü uçamayan…

Yüreğin çaresiz yalnızlığa mı açtı kollarını, gönlün kalabalıkları siper alıp beklemekte mi yoksa? Vuracak mı, vurulacak mı? Kalbimin derinliklerinde ıssızlığa mı mahkûm edecek evcil duyguları? Ufka doğru bak, içinde saklanan kimsesiz hisleri keşfet: Aşk mı, sevda mı, tozlu bir yol mu? Rotan, yoksa hüzün yaprakları ile dolu bir deniz mi? Her yer kızılyapraklarla döşeli sanki gazeller önüne serilmiş, gözyaşı gökyüzünün altuni bulutlarını beslemekte...

Hayattan aldığın tat acı, ruhun alabildiğine efkârlı ve hatta kendine zararlı… Gözünün önünde duran ve seni anlatan karakalem çalışması bile her an senin hüznüne dalıyor ve sen kimseyi duymaz bir halde öylece duruyorsun…

Kalemin anlatsın seni, nokta nokta yazsın her şeyi, hislerini döksün birer birer, yazdığın her kelime yaşanarak anlam kazansın. Kalbindeki hissiyatın ruhunda can bulsun. Kül olmuş anılarını savur yeni bir sayfa aç kendine gözlerinden damlayan yaşlar artık bir anlam kazansın! Metin Ataman der ki, “Mutluluğun tablosunu görmek istersen, yüreğime çizdiğin resme bak yeter! Boğulmadan nasıl yaşanır dersen, ruhumu ruhunda hep bırak yeter!” Ne güzel söylemiş hazret, bizim gibilere tercüman olmuş sanki.

Uçurumlardan esen bir yel gibi bakma hayata, her mevsim senin

Kanatlarında bence. Gözlerindeki sisli perdeler aralansın. Önüme ördüğün duvarları kaldır. Ne kadar saklamaya çalışsan da nafile; yüreğine söz geçiremezsin. İçini koyu bir hüzün kaplamış, kendini yalnızlıkla mı cezalandırmaktasın? Şayet öyleyse bu düpedüz zulüm olur.

Kumsalda dolaşırken kendi yalnızlığımda seni görmüştüm. Yüzümde beliren acı tebessüm her şeyi anlatmıştı. Akıp giden zaman içinde kapatma umut pencerelerini. Hayata geriden değil, sevginin içinden bak derim ben sana. Öyle derin duygularla bak ki, yüzündeki tebessümün ve hatta hüznün bir anlamı olsun.

Hayat çok ketum ve acımasızdır. Savur alevini, yansın her şey ve yeniden doğsun kalbime. Yüreğindekiler dile gelsin, içli şarkılar gibi dokunduğu her teli inletsin. Aç gönül kapılarını, baharlar gelsin. Nakşet yüreğine sevda tomurcuklarını, rengârenk açsın her mevsim, açsın ve rayihalar saçsın her iklime. Umuda dair tohumlar yeniden filizlensin; aşk fermanını mutlulukla mühürle…