NEFSİMİZDEN NESLİMİZE

                İnsanların insanlıktan çıkmış olduğu bir dönemde kuşaktan kuşağa kadar uzayan bir çağda yaşamaktayız.  Bu devrin insanlara miras gibi bırakmış olduğu iyi ve kötü yaşantısı var olmaktadır. Nefsimiz bizleri enkaz yığını altına alarak etrafımızı çepeçevre sarıyor, bir anda yıkıntılarla dolu bir hayatın içinde kendimizi buluyor, işin içinden çıkamaz bir halde oluyoruz. Kişilerin içine sicim sicim işleyen yaşamın bizlere yararı olduğu gibi zararı da vardır. Bu süreçte şekil olarak insanlıktan mana olarak insanlığa yörünmesi gerekir.

                Bir önceki neslin bir sonraki nesile bırakmış olduğu miras eksiğiyle ve fazlasıyla nesilde tezahür eden değişim, gelişim ve dönüşüm itibariyle ortaya çıkan nesil bir zaman sonra toplumda nefsimizden neslimize kadar adeta bir dağ gibi büyüyerek önümüze serilen bu devir, hayatın zorluklarıyla karşılaştırıyor. Biz ne kadar azaltmaya çalışarak çaba sarf etmiş olsak dahi nafile zaman akımı çabuk ilerliyor. Kendimizi nefsimizin istek ve arzularını gidermek için bir uğraş içerisinde olduğunu görüyoruz. Bu durumda yapılması gereken bizlere düşen görevler nelerdir? Aile bireylerine düşen bir takım görevler vardır: Çocukların iyi eğitim almaları elzemdir. İyi yetiştirilmeyen çocuklar bu devirde ne görürse onu beynine nakletmektedir. Yeni nesilde var olan kötü davranışlar; çocuklarında nefsine nakış nakış işliyor. Çocukların saygısız, üslupsuz, fevri davranışları aile fertlerinin iyi yönüyle şefkatli ve merhametli olmalarından kötü yönüyle ise; ilgisiz ve alakasız olmalarından kaynaklanmaktadır. Genel olarak ebeveynler evlatlarını büyütürken maalesef nefsi terbiye edemiyorlar. Yarattığını en iyi bilen cenab-ı hak da bu konuda şöyle buyurmaktadır: “Buna rağmen yine de kendimi büsbütün temize çıkarmıyorum. Çünkü rabbimin merhamet edip koruduğu kimseler dışında, nefis insana sürekli kötülüğü emreder. Rabbim, elbette çok bağışlayıcıdır, engin merhamet sahibidir.”(Yusuf/53. Ayet)

                Bilimsel verilere göre bir çocuğun kişiliğinin temeli 0-6 yaş arasında oluşur. Çocuk bu süre zarfında aile bireyleri arasındaki olumlu veya olumsuz her fiili davranışı hafızasına kaydeder. Ergenlik çağından sonra yaşı ilerledikçe kaydedilen bu fotoğraflar göz önüne gelir. Çocuğun yaşamış olduğu olumlu veya olumsuz şeyler fotoğraflarla uyuşmadığı zaman bocalamaya başlar. 0-6 yaş arasındaki kaydedilen olumlu güzel ise; çocuk aileye bağlanır. Olumsuz ise aileden uzaklaşır. Ve ergenlik çağında olumsuz karelerin fazla olması; gençleri çıkmaz sokaklara çıkarmaktadır. O nedenle aile kurumundaki bireylerin birbirlerine olan davranışları eğitimde elzemdir ve temeldir.

                Gençlerin yaşadığı çevreden arkadaş grubundan sosyal medyadan yazılı ve görsel medyadan etkilendiği de aşikârdır. Bu nedenle yeni nesille nasıl bir gelecek sunulduğunu hiç düşündük mü?