KALBİN KALPLE HAŞROLMASI

Kapalı kapıyı ardı sıra açandı benim nebzimde. Yüreğe yekpare dokunandı. Bahçemde öten bülbülün sesi, bembeyaz bir sevda kuşu, aşkı anarken gözlerim gözlerinde olmalıydı. Kalp kalbi duymaz ise sevmenin ne anlamı olurdu. Hayatı bir boşlukla geçiren insanlar gibi olmaz mıydı? Her sevda bir yokuşta olur. Öncelikle sevmenin güzelliğine erişmek gerekir. Yanında olmasa bile kişi sevdiğini gözlerinde canlandırır ve iyi olduğu veya kötü bir ruh haline büründüğü anı hisseder. Onu düşünürken kalbi kalbiyle haşrolur. Marifet sevmenin özünü bulabilmektir. Bir insanın özü de sözü de bir olmalı, hayata kattığı her şeyi olduğu gibi yaşamalı, sevdiğine yaşatacağı duyguları da aynı şekilde yaşatmalı ki sevmenin bir anlamı olsun.

İnsanlar bazen sevme duygusunu kelebeğin ömrü kadar az yaşar. Aslında yaşadığını zanneder, lakin o duyguyu her insan tadamaz. Sevme hissiyatının nasıl bir eylem olduğunu algılayamaz. Bu can sevdiğini anmadıkça ne anlamı kalır sevmenin. Sevgi dağarcığımız geniş olmalı, gittikçe büyümeli. Her insan sevmeyi sevilmeyi kavrayamaz, hani yüreğimize dokunan müzik dinletileri vardır ve biz devamlı dinlemek isteriz, bırakmak istesek dahi asla bırakamaz, hayatımızda daima bulundururuz. Ben buna sevmeyi anlatan fiili bir davranış biçimi diyorum. Kalp sevmekten yorulmaz.  Sevmek emek ister. Seven insan nasıl sevgisini hissettirmeli sizce? Sevmek, bir saygı çerçevesi eşliğinde değer vererek önünde bulunan yolda yürümeyi gerektirir. Kırmadan gönlünün sofrasına davet etmeyi gerektirir. İllaki sevmeyi dile getirmek gerekmez. Gözler anlatır, kalpler ise duyar. Kalp kalbi duyarsa cevap verir.  

Nasıl mı? Kişi sevdiğinin gülüşünü, muhabbetini, gözlerini gözlerinden kaçırmasını, içinin güzelliğinin dışa yansıttığı anı ne çok özler. Kalp kalbi duymazsa ruhunda hiçbir şey hissetmez ve çağrıştırmazsa sevmenin ne anlamı olur. Bir ses duyurma niyetiyle gezinirken ruhunda açan güneşi, yüreğinin sesini bazen ise duymaz. Öyle derin bir manası vardır ki, bunu sadece seven yaşar. Hani kalp kalbe karşı deriz ya, kalbin kalp ile haşrolması işte tam da böyle.  Sevmenin özüne erişebilmek, bu duyguyu gerçek manada yaşamaktır diye düşünüyorum. Örneğin; uzaklardadır ama çok yakınındaymış gibi hissedersiniz. Akıp giden zaman içinde çok anı yaşarsınız. Gözlerinizden boncuk boncuk yaş akıtırsınız, çünkü sevgi bağınız güçlüdür.

“Her yerde olmak gibi bir duan varsa;

Gönüllere gir..

Çünkü sevenler;

Sevdiklerini gönüllerinde taşırlar”… Hz. Mevlana

Hz. Mevlana ne güzel anlatmış: Kişi sevdiğini gönlünde taşımalı tabii, yere dökülen yapraklar gibi değil! Gül dalından koparsa ölür öyle değil mi? O yüzden kırmadan, dökmeden sevgi bağlamını güzel bir şekilde yaşatın ki sevmenin değeri ortaya çıksın. Ve bir anlamı olsun. Yüreğinizdeki güzel duyguları bembeyaz akan bir şelale gibi yaşatın…