İŞTE GELDİK GİDİYORUZ

   Dünya hayatından ebedi âleme göç ediyoruz.  Hayatın girdabında ardımızda acı tatlı hatıralar bırakıyoruz.  Ebediyet yolculuğunda bizlere önemli şeyleri hafıza da bırakıyor.  Mesela iyi günde kötü günde dostluğu yaramızı saran insanların olduğunu hayatın ne kadar kısa olduğunu kırgınlıkları bir kenara bırakarak ben buradayım demenin ne kadar değerli olduğunu kendi acımızla kavrulmak yerine acımızı paylaşmanın önemini daha iyi anlıyor insan.  Bizler dünya hayatında misafiriz ahirete göç edeceğimizi unutmamalı bir değil bin defa düşünüp ona göre hareket etmeliyiz.  Hayatın kaçınılmaz bir gerçeği olan ölüm ile her canlı yüzleşmektedir. Hz. Mevlana ne güzel izah etmiş;  “ Mezar bir perdedir ki,  onun arkasında cennetin huzuru vardır! Batmayı gördün değil mi? Doğmayı da seyret!  Güneşle Aya, ufukta kaybolmaktan dolayı hiçbir ziyan gelir mi? Bu hal batmak kaybolmak gibi görünse de, aslında doğmaktır, yeniden hayata kavuşmaktır!”

Hayatın yorgun sularında bitmeyen tükenmeyen yolunda kendinizi bulursunuz. Acınız katmerleşir,  gözünüzde büyüdükçe bir dağ gibi olur. Ölüm bir yakarış ile ifade edilmemelidir. Sabırlı metanetli olup acınızı paylaşmak en doğrusu olacaktır.  Hayatın bizlere neler sunacağını bilemeyiz. Ancak, şunu unutmamalıyız hayatın kıskacında vermiş olduğumuz yaşam mücadelesi burada son bulmamakla beraber ebedi âlemde de devam edecektir.  Dünya ahiretin tarlasıdır. Atalarımız ne ekersen onu biçersin der.  Dünya tarla olduğuna göre biz bu tarladan iyi bir verim alabilmek için toprağa ekmiş olduğumuz tohumun her türlü ihtiyacını karşılamamız gerekir. Cahit Zarifoğlu derki;  Burası dünya ne çok kıymetlendirdik. Oysa tarla idi ekip biçip gidecektik. Sonsuz hayatta güzel nefes alabilmek için dünya yaşamımızdaki tüm fiil ve eylemlerimize davranışlarımıza hareketlerimize itina gösterelim ki sonuçları iyi olsun.

Heybemizde dünya hayatında güzel şeyler barındırırsak sonsuz hayatta da mükâfatını kat be kat alacağımızı unutmamalıyız.  Nefessiz hayatın huzuru nefesli hayatın huzuruna bağlıdır.