HUZUR HANEM

Sabahın ilk ışıkları yeryüzünü öpüyordu. Çiçekler sabah mahmuruyla hayata merhaba diyordu. Kuşların cıvıltısı kulakların pasını siliyordu. Ahmet dedem, yetmiş yaşında olmasına rağmen hala dinçti. Hiçbir namazını kaçırmaz vakti saatinde kılardı. Bir Cuma günü melekler inmiş saf saf Cumanın nuruyla aydınlatıyordu bütün gönülleri… Yürekler başlardan önce secdeye varmıştı. Dedem; heyecanla Cuma namazına doğru gidiyordu. Ezan Allah’ın bir davetiydi bütün susamış gönüllere… Hayatta en sevdiği işi namazını icra etmekti. Daha sonra, ’’ Kasabaya giderek işlerini halledip geleceğini söyleyerek allahaısmarladık’’ Dedi ve köyden ayrıldı. Her gidişinde geleceği anını dört gözle beklerdim.

Annemlerle evi toplar çalı süpürgesiyle evi süpürürdüm. Akşama yemekleri hazır hale getirir, merakla dedemin gelişini beklerdik. O zamanlar doyasıya dut yemek için dut ağacından inmeyen, üstü başı kırmızı dut lekesi olan, afacan bir kızdım. Ve annemin beni bu konuda uyarmasına rağmen, onu dinlemeyerek soluğu kırmızı dut ağacında almıştım. Annem beni o halde görünce yüksek sesle bağırarak inmemi söyledi. Nereye kaçsam diye düşünerek aşağıya indim ve çardağın kapısının arkasına saklandım. Her yerde beni arıyor bulamıyordu. Ben ise kikirik kikirik kısık sesle gülüyordum. Öfkesi geçince yanına gittim ve gönlünü aldım. Evin her köşesinin benim için farklı bir anısı vardır.

 Topraktan yapılmış evinde ailesiyle yaşam süren dedem, bir gün fani âlemden ebedi âleme göç etti. Daha sonra herkes köydeki evinden elini ayağını kesti. Bu çok üzücüydü. Rahmetli dedem; evine, bostanına, yaylasına bir çocuğa verdiği şefkati verdi. Korudu kolladı çok emek sarf etti ve çok güzel baktı.  Yıllar sonra anneme köye gitme fikrini ben sundum. Ve annemde kabul edince çok sevinmiştim. Ama hesaplamadığım bir şey vardı.  Yine köye adım atmak anneme nasıl gelir hiç bunu düşünmeden yola koyulmuştuk.

Annemle beraber eski anıları yâd ederek koyu bir sohbet eşliğinde yola koyulduk. Köye vardığımızda çok şaşırmıştık. Her şey çok değişmişti. Annemin yüz ifadesi özlem ve hüzün doluydu.  Benim çocukluğumun geçtiği eve tekrar uğramak istedim. Annem göçmen kuşları gibi bir hüzne kapılmıştı. Özlemler yüreğine birikmiş ve bir göçmen kuşunun yüreğiyle çarpıyordu. İkimiz beraber mahzun mahzun yürüyerek evin yolunu tuttuk…  Etrafı kavak ağaçları şanlı bir nehir gibi dalga dalga süslüyordu. Uçan kuşların sesi eşliğinde ve filizlenen başak tarlaların önünden geçerek evin kapısının önüne gelmiştik.

Kapıları açtığımda burnuma önce bir toz kokusu gelmişti. Sonra ilk gözüme çarpan dokumalı kilimler oldu.  Narin bir tebessüm ile içeri girmiştim. Annem bu evde yaşamıştı. Doğası güzel kır çiçekleri içerisinde gezindiğimi hatırlıyor gibiyim. Üç odalı toz kokan ve tahtadan balkonu olan kerpiçten yapılmış bir evde…

Yıllarını gençliğini geçirmiş olduğu bu hane onun için çok değerliydi. Anılarını anlatırken tekrar aynı evde yaşadığını hissederek huzur bulduğunu dile getirmekten kendini alıkoyamıyordu. “Hadi gelin yamacıma” diyerek bizlere seslendiğinde heyecanla anlatacağı anılarını,  yaşadıklarını dinler ve mutlaka gerçek bir hikâyeden var olması bizi çok etkilerdi. Bazen su bulmakta çok zorlandıklarını, ırbık adı verilen bir şeyle suyu kullandıklarını unutmamıştı.  Ailesinin kıt kanaat geçinmesine rağmen, yaşadığı hayattan çok haz duyduğunu, yeni neslin hiçbir şey ile yetinmediğini, her şeyin daha fazlasını istediklerini, dile getirir ve bundan hiç hoşlanmazdı.  Şırıl şırıl akan ırmaklarının olduğunu, her gün oradan su getirdiğini,  içtiği zamanda o suyun tazeliğini başka hiçbir yerde tadamadığını söylerdi.

Çardaklarından sarkan dutların hala tadının damağında olduğunu, közde pişen biber bazlama kokusuyla uyandıkları anı asla unutamadığını, o evde bulduğu huzurlu yıllarını, maneviyatının eşsiz güzelliğiyle yaşadığı zamanları olduğu için, oraya huzur hanem diye hitap ederdi. Orakla ekin biçerek ekini sapı samanı ayırdığını, düvenle harman sürerek, deste çekerek bostan suladığını, davar koyun güttüklerini, yaylada bostandan topladığı domatesleri, yufka ekmeğine katık ederek yediklerini dile getirirken;  sanki hala gençliğini yaşadığı yıllarında idi. “o zamanlar saygı en ön safhada olduğu zamanlardı kızım, her işimizi zevkle yapar, yorulduğumuz anı hissetmeden yaşam sürer ve mutlu olurduk”. Demişti.

Annemi dinlerken onun yerinde olmayı arzuladığımı hissettim.  Huzur duyarak yaşadığı huzur hanesindeki anılarını, çok etkileyici bulmuştum.  Ona gıpta ile bakıyordum.

Külü küpeli ağır bir tencereye koyarak bulaşık yıkadıklarını, akşama kadar yedi şelek odun taşımalarına rağmen, yakınca ısındıklarını söylerken; laf arasına girerek “Anne şelek ne demek?” diye bir soru sordum. O ise; “sırtında odun taşımaya denir kızım. Dedi. Kara kazanlarla pekmez kaynattıklarını, bütçeye katkı olması için pekmezi sattıklarını, ne kadar zor koşullarda yetişseler de, şikâyet etmediğini, aksine huzur bulduğunu, mutlu olduğunu söylemişti.  Şimdi evine neden huzur hanem dediğini daha iyi anlıyorum.

Bazen insan geçmişte yaşanan her şeyi silmek ister. Ama elinde olan her şeyin kıymetini elinde olunca bilmek gerekir. Rüzgârda esen yel havasında, elleri cebinde evine uzaktan bakarken ki hali, hala gözlerimin önünden bir film şeridi gibi geçti. Yanına yaklaştığımda, annemin içini hüzün kaplamış olduğu aşikârdı. Yüzünde olan çizgiler yaşlandığının ibaresiydi. “Ah kızım, huzur hanem işte tamda buradaydı. Çocukluğum gençliğim bu evdeydi. Fakat evimi, huzur hanemi yıktılar. Onu yapmakla beraber benim yüreğimi de gönlümü de tarumar ettiler. Geride sadece karşında gördüğün yıkıntılar ve hatıralarım kaldı. İnsan yaşadığı acı hatıralarına da kayıtsız kalamıyormuş bunu daha iyi öğrendim ”dedi.     

Annem için çok üzülmüştüm. Gözlerinden yanaklarına doğru süzülen yaşları, görünce evinin neden yıkıldığını sormak ağırıma gidiyordu.  Kararlıydım yüreğini tekrar dağlamamak için, yarasına tuz basmak yerine merhem olmayı istedim.