BAZEN    SUSMAK  GEREKİR

Bazen susmak gerekir. Onca haksızlığa rağmen direnmeden  susmak gerekir. İç ses ve vicdanın ne dediğini duyabilmek adına susmak…

  İçinde olan duyguları susarak anlatabilir insan. Çektiği her acısını, üzüntüsünü gözlerinde olan yaşlarla anlatır. Anlamaz kimse onu ya da anlamak istemez. Çünkü çoğu zaman susmak geçer akçe değildir anlamayanın gözünde. Çaresizliktir susmak kimi zaman. Sustukça haksızlaşıverir bir anda insan…

 Yaşadığı her şeyi gözlerinden bir şelâle gibi akan yaşlar anlatır aslında.  Kimse anlamaz içinde yaşadığı duyguları. Belki de anlamamaktır en kolay olanı. Susan insan oysa düşünceli bir vaziyette muhasebe eder tüm yaşadıklarını. Hayatının her ânı bir boşluktan ibarettir onun için duyguları birikir, umudu tükenir. Tek istediği ise anlaşılmaktır aslında lakin susan insan anlaşılmaz.

Gülümserken bile “Yüzümde olan tebessüm, yüreğimde var bir hüzün” der kimsenin içinde ki duyguları bilmesini istemez. Kalbinin derinliklerinde her an hüzün vardır. Kuruyan sonbahar yapraklarıyla bakar hayata. Ruhunun kasvetli dar bir dünyası vardır. Ne siyahla beyazı ayırt edebilir, nede hayatında yaşadığı her şeyi ifade edebilir. Susan insan aslında karşısındakini kırmak istemeyen insandır. Anlayanı az anlaşılması zor olandır.

 Solan bir gül nasıl yaşar ki diye düşünür. Yaşadığı her şeyin ne tadı ne ise bir rengi vardır. Çaresiz hisseder ve kendini sonsuzluğa bırakır. Peki, bu mudur istediği, sadece azda olsa sevmeyi sevilmeyi yüreğinde beslemek, uzun saçlarının okşandığı anı hissetmek, içinde açan bir gülün kokusunu içine çekmek ister. Yüzünde olan ifadesi mutluluk ile mühürlensin, çevresindeki sevdiği insanların içinde yaşadığı duyguyu biraz da olsa anlasın ve o insana hak versin ister. Kendini insanlara karşı kanıtlamaktan bıkmıştır. Kendini ifade ederken boğulduğunu hissetmekten yılmıştır.

 Rengârenk sümbül çiçeğini sularken pencereden usulca göz atar etrafına. Aşağı baktığında sokağın ortasında el ele yürüyen gençleri, parkta örgü ören kadınları ve oyun oynayan çocukları görür. İnsanlardan uzak durur sadece bir ışık içindeki boşluğu dolduracak bir işaret arayışı içerisinde olur belki de kim bilir?

  Sahip olduğu tek bir şey vardır sabır sadece sabır… Sabretsin ki selâmete ersin dört bir yandan kelâmı gelir aklına “Esas ben yalnızken yalnız değilim” der içinden haykıran bir ses. Rabbim vekildir diye sözcükleri son bulur...