Hayat Acemileri Sever

Hayat peki gerçekten acemileri mi sever yoksa yaşam ustası olmak mı lazım? Peki hayat acemisi olmak ne demek, yaşam ustası olmak ne demek? Tanımın kendine baktığımızda hayatın ustası olmak, teknik olarak mümkün değil. Çünkü hayat sürekli değişen, sürekli farklı formlara giren, farklı şekillere giren bir organizma. İnsanoğlu da sürekli öğrenme yolculuğunda olduğuna göre tam ustalaştım derken yeni bir ders, yeni bir sınav, yeni bir deneyimle karşı karşıya kalacağız.

Demek ki hayatın ustası olmak çok da mümkün gözükmüyor. "Hayat acemiler mi sever?" sorusunun cevabı kesinlikle hayat acemileri sever. Neden biliyor musunuz? Hayatı sürekli öğrenme modunda, öğrenme butonu açıkken yaşamak, sürekli öğrenciyken, çömezken yaşamak, sürekli yeni deneyimlerden ders çıkarabilmek ancak böyle mümkün olur çünkü. Bir çocuğu düşünün, bir şey öğrenirken, hayatın ona öğrettiği bir şeyi, bir acı, ızdırap, kurban psikolojisi yaşayacak mı? Genelde yaşamaz. Genelde çocuklar bir şeyi öğrenirken, farkında olmadan acı verici bir şey bile olsa bu deneyim, küçük operasyonlar, ameliyatlar, büyük maçlardaki yenilgileri gibi düşünün, yani onlar için önemli olan şeylerdeki yenilgileri gibi düşünün, acı çekiyor gibi görünseler de kesinlikle bunu oyuna ve eğlenceye çevirip bunu oyunlaştırıp, derslerini bu bakış açısıyla çıkartırlar.

İşte yetişkinler de bu bakış açısıyla hayatı deneyimlerse, bir yanlışlık, bir hata yaptıklarında kendilerini haksızlık etmezlerse, "ben bunu nasıl yapamadım, nasıl bilemedim, nasıl öğrenemedim" diye kendilerini hırpalamazlarsa, bu yapamadıkları şeylerden de bir ders çıkarmayı, bunu oyunlaştırmayı, bunu "evet, acemiydim, bu konuda acemiydim, bunu tecrübe ettim ve artık bu konuda ustalaşıyorum" mantığıyla ilerlerlerse hayatı öğrenci moduyla, hayatı aslında tamamen öğrenci psikolojisiyle, acemi, çömez psikolojisiyle yaşamaya başlarlar.

Peki bunun faydası ne? Bunun faydası her şeyden önce öğrenmenin yolunu kapatmamak. Yani bu öğrenmenin yolunu kapatmıyor. İkincisi, deneyimlerden keyif almak... Yani acemice yaptığımız her şey bize daha çok haz verir. Çünkü işin içine egomuz girmez. Egomuz girmediği için de "ben bunu nasıl yapamadım, nasıl başaramadım" psikolojisine bürünmeyeceğiz haliyle. Sonra bu psikoloji bizim aslında hayatın ne olduğunu yavaş yavaş anlamaya başladığımızda gösterir.

Yani hayat dediğiniz şey, öğrenilecek, "öğrendim bu sınavı geçtim, bana madalya verdiler hadi bakalım sıra bir dahaki sınavda" böyle sürekli bir sürekli yarış, sürekli bir yarışma halinde yaşanacak bir organizma değil. Hayat her anından an an deneyimi alınacak, eğer bir şey başarılamıyorsa da dediğim gibi, "evet ben zaten çömezim, ben zaten öğrenciyim, bunu bilmeme çok normal, ben bu hayata daha önce geldiğime inanıyorsam da inanmıyorsam da şu anda acemi bir bilinçle bu hayattayım ve bu hayatı buna göre yaşamalıyım" demek, kendinizi hırpalamaktan ve kendinizden nefret etmenizi engeller.

Bu hayatı yaşamak için hiç stres yapmayın. Bana inanın ve bana güvenin ki hayat gerçekten acemileri sever. Hayattan zevk almak, hayatı bir acemi gibi yaşamaktan geçer. Hayatı bu kadar da ciddiye almayın. Her şeyi bilmek, her şeyi mükemmel yapmak, her şeyi hatasız, kusursuz, eksiksiz yapmak zorunda değiliz. Unutmayın ki biz buraya öğrenmeye ve bilmeye gelmedik. Biz zaten her şeyi biliyoruz. Biz buraya sadece hatırlamaya geldik. Hatırladıklarımızı da uygulamaya geldik.

Güzel bir hafta dilerim. Sevgilerimle...